รีวิวหนัง Blue Again

นอกจากนี้หนังยังได้เพิ่มรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เรียบง่ายที่ซ่อนอยู่ในตัวหนังอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะวัตถุ และเทคนิคการใช้สี ถือเป็นหนังที่ใช้โทนสีที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนซึ่งแสดงด้วยตัวละครไม่ว่าจะเป็นเฉดสีน้ำเงินที่ เป็นตัวแทน นางเอกผ่านชื่อเรื่อง ใช้สีเหลืองหรือสีส้มเมื่อมิตรภาพล้อมรอบคุณ เป็นสีที่ตัดกันอย่างสวยงามกับสีน้ำเงิน แต่เมื่อนำมารวมกันก็กลายเป็นสีที่เข้ากันอย่างน่าประหลาดใจ แน่นอนว่า “Blue Again” เป็นภาพยนตร์เดี่ยวๆ เราจึงแทบไม่รู้จักนักแสดงในเรื่องเลย พวกเขาเป็นเพียงนักแสดงที่ยังไม่มีชื่อเสียง แต่นั่นคือจุดเด่นและข้อดีของหนังเรื่องนี้ เพราะพวกเขาสามารถทำงานเป็นทีมเพื่อช่วยสนับสนุนภาพยนตร์เรื่องนี้ นี่อาจไม่ใช่ประสิทธิภาพที่สมบูรณ์แบบ แต่การกระทำและโมเมนต์ภายในของพวกเขากลับสดใสและน่าสนใจ โดยเฉพาะ “ตะวัน จริยะพรรุ่ง” ที่ถ่ายทอดอารมณ์ผ่านอิริยาบถต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจนโดยไม่ต้องพูดอะไรแม้แต่บรรทัดเดียว

แต่จุดเด่นและไฮไลท์ที่แท้จริงของ Blue Again ก็คือ…บทภาพยนตร์ บทนี้เขียนโดยผู้กำกับเอง บทภาพยนตร์ไทยที่ดีที่สุดแห่งทศวรรษ เพราะบทภาพยนตร์เต็มไปด้วยมิติและความซับซ้อนในการสำรวจตัวละคร และได้รับการสร้างสรรค์ขึ้นอย่างเชี่ยวชาญ เรียกได้ว่าบทภาพยนตร์สามารถพาผู้ชมไปชมตัวละครได้ทุกแง่มุม มันไม่ใช่แค่ตัวเอกเท่านั้น ตัวละครเกือบทุกตัวในหนังเรื่องนี้มีภูมิหลังและเรื่องราวเป็นของตัวเอง รายละเอียดในหนังเรื่องนี้ชัดเจน